Wij zijn om een uurtje of 12 uitgecheckt op Indian Creek Blvd en in de volgestouwde auto gestapt onderweg naar The Florida Mall. Joop moest nog even wat halen voor zijn collega. Na een rondje te hebben gelopen keken we elkaar aan en vonden we het welletjes. Leek wel een mierennest, zo druk. Rumoerig... Hier gaan we lekker weg. We hebben het uit kunnen houden daar tot een uurtje of 3. Omdat Joop het nog te vroeg vond voor het vliegveld zijn we nog even naar de Best Buy gegaan. Wellicht kon ik daar nog een extra filter kopen, maar helaas. Zoveel smaken hebben ze niet. In de Best Buy hebben ze internet en Pling! Een berichtje van opa en oma. Ze stonden al op het vliegveld te wachten op ons. Oh dan komen we er gelijk aan. We liepen toch al zowat met onze ziel onder de armen.
Eenmaal aangekomen op het vliegveld stonden daar opa en oma. Oma is bij Joanna en mij gebleven voor de koffers en opa is met Joop de auto terug gaan brengen. Niet omdat hij dat zelf niet kan, maar puur als morele ondersteuning. Onze mooie Chevrolet Traverse. Wat hebben we toch genoten van die auto zeg!! Thuis moeten we het gewoon weer doen met een Opel Astra. We hebben nog gevraagd of hij mee kon het vliegtuig in. Ze verschepen immers wel vaker voertuigen per vliegtuig, maar het ruim zat vol. Nalevering deden ze niet aan wat wij natuurlijk uiterst lullig vonden. Alles was weer OK en opa en Joop waren snel weer bij ons.
Kom op!, zei Joop. Het is heerlijk rustig bij de balie van British Airways en hebben we allemaal een koffer of een tas gepakt en de volksverhuizing verplaatst naar de incheckbalie. Dit ging weer lekker vlotjes en de vrouw achter de balie verzekerde ons dat we de buggy op Amsterdam als eerst op de band zouden krijgen. Zal vast niet, maar ze bracht het leuk en daar doen we het voor.
Alle tickets zijn op zak en zijn we naar de TSA gelopen. Jemig wat een drukte!!!! Daar zat niet eens beweging in. Als afscheid hebben we met opa en oma nog even een bakkie gedaan bij de Starbucks. Daar zittend op het bankje kwamen wij tot de ontdekking dat de vrouw die bij de rij van de rolstoelen ook mensen accepteerde met buggy's en laten wij die nou net nog hebben. We waren niet echt van plan om 2 uur in de rij te gaan staan, dus schiet op, in die rij! Opa en oma de nodige kusjes en kroelen gegeven en uiteraard bedankt voor de goede zorgen de afgelopen 10 dagen!! Nadat we weer waren ontdaan van diverse kledingstukken en andere accessoires stonden we al na een kwartiertje al bij de monorail te wachten. Lekker!! De trein reedt ook binnen 5 minuutjes weg en bij aankomst bij de gate zagen we het vliegtuig ook al arriveren.
We moesten wel wat wachten voordat we mochten boarden dus hebben we op ons gemak "aapjes" zitten kijken. Daarbij kwamen we tot de ontdekking dat het hele vliegtuig afgeladen zit met Cheerleaders. Doordat het boarden wat lang duurde zijn we snel losgekoppeld, achteruit geduwd en naar de startbaan gereden. De stewards moesten snel gaan zitten, want we gingen er direct vandoor.
Bij het boarden kwamen we erachter dat er een paar baby's in de Business Class gestopt zijn, omdat ze daar van die kindermandjes hebben. Je zal er zitten. Heb je drieduizend euro betaald voor zo'n comfortabele stoel in een ruimte zo wat altijd kindvrij. Is dat even balen. Het eerste anderhalf uur hebben ze duidelijk laten horen dat ze er waren en die stembanden goed gebruikt. Ik geloof best dat er menig mens die daar heeft gezeten van plan was om een paar stembanden te verwijderen als we het personeel mogen geloven. Maar goed... Wij zitten gewoon klootjesvolk, rij 25. Op zich mooie plekken, ware het niet dat er een vrouw voor ons zat die na 5 minuten al commentaar had op Joanna, omdat ze per ongeluk tegen haar stoel aanstootte. Wij hebben dan ook aan haar gevraagd of ze voortaan op haar bezemsteel terug naar huis wilt gaan. Joanna is niks anders dan zoet, maar die zeikers heb je er ook bij.
We zitten ook midden tussen de cheerleaders en er zat 1 hoogblonde jonge dame van een jaar of 20 (denk ik) een gangpad verder die ik al zag snikken nog voordat we vertrokken waren. Geen idee wat er aan de hand was. Ook verdrietig om Orlando te moeten verlaten en weer op huis aan moet of had het wellicht een andere reden?
Daar kwamen we anderhalf uur na vertrek achter. Die meid ging haast dood van de vliegangst vanwege een redelijk stevige (ik had ze nog niet zo meegemaakt). Die raakte vol-le-dig in paniek en alle bemanningsleden stonden direct om haar heen. En je weet het, 1 schaap over de dam...
Gelukkig lag Joanna te slapen en hoefde ze dit niet te zien. Is niet leuk om te zien kan ik je vertellen. Nadat ze was gekalmeerd (na een dosis alcohol en wellicht wat rustgevende middelen) ging het volgens mij wel weer met haar is ze in slaap gevallen en in Londen pas weer wakker geworden.
Ik begon een redelijke misselijkheid te ontwikkelen, juist op het moment dat het eten eraan kwam. Deze heb ik dan ook vriendelijk bedankt en alleen gevraagd om het water. Voordat we het vliegtuig ingingen hadden we nog een broodje gegeten en waarschijnlijk is die wat gaan schudden door de turbulentie. Joanna lag heerlijk in dromenland, dus die heeft niks meegekregen van het diner (die had al 8 stukjes kip op op het vliegveld) en Joop heeft naar mijn weten wel lekker zitten smikkelen. Ben blij als ik weer met beide benen op de grond sta. Joop ook, want die heeft een spier verrekt in zijn nek.
Het is nu 5 over 1 Amerika tijd en 5 voor 6 Londenland tijd en Joanna is alweer wakker. Dat is ook zo'n draaikont, dus dat hadden we ergens wel kunnen verwachten. Toch heeft ze al wel een uurtje of 4 slaap erop zitten en met dat geschreeuw om ons heen vind ik dat toch best knap. We hebben een goed windje mee dus ze denken rond 9 uur Londentijd aan te komen in Londen. Ons volgende vliegtuig gaat om 11 uur Londentijd dus dat is netjes en lekker vlot, ik hou er zo van.
Starend naar het schermpje voor mijn neus hangt er momenteel een vliegtuig boven de Atlantische Oceaan. Voor mijn gevoel hangt ie daar ook al een hele poos. Ik probeer hem elke keer een handje te helpen door op het scherm mijn vinger op het vliegtuig te plaatsen en deze middels de Touch screen vooruit te schuiven, maar helaas. Nog 3 uur te gaan.
Langzaam maar zeker zie ik door het luikje naast me de horizon lichtblauw kleuren. De ochtend komt eraan!
Inmiddels is Joop ingedommeld. Joanna hangt dit keer wat tegen papa aan en zit ik klaar wakker alvast het blog voor te bereiden in een redelijk stil vliegtuig onder een heldere sterrenhemel met de ochtendstond al aan de horizon.
Langzaam word iedereen wakker.
We zijn veilig geland en tuffen langzaam naar onze volgende vlucht. Gelukkig duurt deze niet zo lang. Even omhoog en weer omlaag. We verheugen ons al wel op de chipjes in dit vliegtuig, want die zijn me toch lekker!!
Voor we er erg in hebben staan we aan de grond in Amsterdam en moeten we nog 20 minuten taxiën. Toch wel weer lekker, je eigen land, je eigen taal. Peter en Monique stonden ons al zwaaiend op te wachten. Fijn zeg! Even lekker gekroeld en snel naar de auto, want we willen naar huis.
Thuis kwamen snel opa Kasper en oma Sonja langs. Ook met hun weer gekroeld en kusjes gegeven.
Ze zijn allemaal niet lang gebleven, we spreken van de week nog wel af.
Rene kwam ook langs en bracht lekker eten mee. Helaas heb ik niet lang van zijn bezoek kunnen genieten, want ik viel tijdens het eten in slaap op de bank. Joanna lag net een half uurtje op bed, die wilde zo graag slapen. Joop heeft het nog wel lang volgehouden. Rond 8 uur werd ik wakker en heb ik met een half oog nog samen met Joop tv gekeken, daarna zijn we om half 9 naar bed gegaan en werden we vandaag pas om half 10 wakker. Joanna werd pas om 10 uur wakker!! Wij zijn eruit gegaan en Joop ligt nog even langer. Snel douchen, want we gaan onze poes Mimi ophalen!
We zijn weer thuis jongens. Verschrikkelijk!
Zoals iedereen vast wel zal begrijpen zijn wij voornemens volgend jaar toch weer naar Amerika te gaan. We hebben van A tot Z een top vakantie gehad! Echt geweldig!
Amerika is toch echt ons vakantieland hoor.
Iedereen bedankt voor het meelezen en de leuke reacties!
Liefs van ons, Joop Nancy en Joanna
